Sempre hi ha un lloc on amagar-te, un petit racó on pots ser tu mateix sense que et vigilin ulls inquisidors. Aquest és el meu petit amagatall privat

sábado, 4 de abril de 2009

Huyendo de espejismos


He ido a ver el mar, a sentarme en la arena de la playa y simplemente escuchar el ir y venir de las olas. Necesitaba una cura para un mal segundo. Huyendo de espejismos y ya van unas cuantas veces..
Intento poner en orden mi cabeza pero es una habitación llena de trastos, de cajas cargadas, de fotos desenfocadas y de libros cuarteados. Mi cabeza es un jodido desván en el que se han acumulado demasiadas inutilidades durante veintiocho años y ahora me cuesta elegir de que me desprendo y de que no, confieso que no sé descargarme de los lastres que llevo arrastrando. Ésta vez el mal segundo ha vuelto a ser una sonora bofetada de la realidad para enseñarme, de nuevo, mis problemas de percepción exterior aunque yo ya sepa que el problema está en el interior, en la profundidad de mi propio caos.

Ante esta sensación de impotencia busco en la reflexión para entender porque tropiezo una y otra vez en la misma pauta estúpida y, me pregunto en voz alta si tiene razón ese amigo que escribe que siente que está atrapado en un cubo de metraquilatro. Si me lees te entiendo, yo me siento de una forma parecida. Siento que vivo una parte de mi vida como un mero especatador y que jamás podre ser protagonista de esta área quizás porque no me programaron para serlo. Quizás algunos de nosotros nacimos para no tener lo que queremos y sólo somos el grupo de control de un experimento de grandes proporciones al que le llaman Humanidad.

No tengo respuestas, sólo demasiadas preguntas. No tengo propositos, ahora estoy en modo autoreproche. No voy aprender esta lección sólo me permito sentir mis emociones

1 comentario: